Selecteer een pagina

Er zijn zo van die perioden dat men zo vaak voor iets of iemand de hoed wil afnemen, dat men hem maar beter meteen in de hand kan blijven houden. Het overkwam mij vorige week.

Zowel enkele duiven, als de mensen er omheen dwongen bij mij veel respect af.

Het begon allemaal op Tours. Het was een loodzware vlucht met sterke tegenwind. Duiven die bij zulk weer niet volledig “goed zitten” gaan er dan gegarandeerd onder door. Zelf had ik 3 jaarlingen mee. Ik had er nog geen enkele thuis toen de telefoon ging. Aan de lijn een gerenommeerd melker. Iemand die voor de nationale top speelt, zeg maar. Of hij zo snel mogelijk langs kon komen, want het was helemaal fout gegaan. Zijn duiven waren wel allemaal thuis, maar te laat naar zijn zin. Het was een bevestiging voor de twijfels die hij reeds had bij het inmanden.

Bij ons in de vereniging waren de prijzen waarschijnlijk nog niet eens af! Ik dierf het hem niet te zeggen, en maakte een afspraak. Ik onderzocht de duiven, en kon bij allemaal een infectie vaststellen van de bovenste luchtwegen. Geen echte “dikke koppen”, maar blijkbaar toch voldoende om niet in de absolute top te vliegen die dag. Dergelijke duiven missen dan net de grote topvorm die nodig is om de pannen van het dak te vliegen. Op een normale vlucht met beter weer was het misschien zelfs nog niet eens zo sterk opgevallen. Velen onder ons waren met zijn uitslag niet eens ontevreden geweest. Voor 50% prijs hadden er veel melkers willen tekenen.

Gezien het gewone behandelingsschema deze keer klaarblijkelijk niet helemaal had aangeslagen, moesten we onze strategie aanpassen, want de duiven moesten de donderdag al opnieuw mee naar Orleans. Anders kon men de grote kampioenschappen wel vergeten! Op zo een moment mag men inderdaad van strategie spreken. Ik heb de wetenschappelijke kennis, maar hij is de betere duivenmelker en weet ook heel goed waarmee hij bezig is. We besloten dat er zeker iets moest gedaan worden. Doet men bij zo duiven niks en gaan ze terug mee de mand in, dan is de vorm gegarandeerd helemaal weg en krijgen ze pas echt “dikke koppen”. Laat men ze thuis rusten en opknappen, dan gaan kostbare punten verloren en heeft men nog geen enkele garantie.

Er werd besloten een kuur te geven, gevolgd door een conditiepreparaat daags voor het inmanden. Een antibioticakuur kan ook behoorlijke vormdaling tot gevolg hebben. En dan maar het beste hopen! Vorige zaterdag was het alweer een zware Orleans met sterke noordenwind, en neem van mij aan dat het in Zeeland aardig kan waaien! Ik dacht meteen aan de week ervoor op Tours. Hoe zou het met die man zijn duiven afgelopen zijn? Ik had hem een lichtere vlucht toegewenst, dus ook mijn twijfels rezen. Ik was al benieuwd om ’s avonds op internet of Maximaal TV dat even na te trekken. Toen ging de telefoon. Iemand die er vandaag onderdoor is gegaan denk ik meestal op zaterdagnamiddag. U raadt het nooit, ik had hem aan de lijn! De schrik sloeg mij al om het hart. En?

Hij had een fantastische uitslag gemaakt en wou me daarvoor bedanken. Dat dwingt bij mij respect af. Niet alleen in de nood leert men zijn vrienden kennen. Eigenlijk mocht hij zichzelf op de borst slaan, want hij had instinctief reeds heel snel onraad geroken, en er meteen ook naar gehandeld. Geen woorden maar daden. Ze herkent men de goede melkers. Ik waarschuwde hem nog zijn duiven de komen weken goed in het oog te houden, want ze balanceren nog even op een slappe koord tot ze helemaal hersteld zijn.

Achteraf ga je natuurlijk over zo’n voorval nadenken. Waarom was een antibiotica kuur bij die man zijn duiven de redding geweest, en was het met dezelfde kuur bij heel veel andere melkers gegarandeerd fout gelopen op die vlucht? Velen onder ons zouden het niet bij zichzelf zoeken, en misschien wel de gemakkelijkste weg kiezen om dit te verklaren. “Hij zal wel geluk gehad hebben” of misschien sterker nog “die mannen hebben iets speciaals om aan hun duiven te geven” zijn conclusies die dan getrokken worden! Gelukkig weet ik wel beter.

Ik dacht namelijk meteen aan de mij vertrouwde beelden op de meeste duivenbeurzen. Veel liefhebbers zie je er met afgeladen draagtassen vol medicijnen naar buiten komen. Lekker een voorraadje opgeslagen voor het komende vliegseizoen. Daar staan ze dan thuis met een tafel vol potjes en doosjes. Wil men nog een beetje lol hebben aan zijn geld, dan moet men die spullen nog voor het verstrijken van de bewaartermijn zien te voeren aan de duiven ook. Ziek of niet, ze zullen het opdrinken. Maar wanneer gaan we wat geven? Deze week het gele kleurtje, of nemen we eerst nog even dat spul waar de buurman aan is? Van de bijsluiters en uiteenlopende adviezen is ook niemand wijzer geworden, dus kan men even goed de potjes en zakjes over een grote kalender strooien en men heeft ook een behandelingsschema!

Neen, dit is geen medische begeleiding. Ik zie liever iemand die tijdens het vliegseizoen regelmatig met enkele duiven langskomt voor een geel uitstrijkje en een mestonderzoek. Meestal is alles in orde, en over het algemeen gaat zo’n melker bij mij zonder medicatie naar buiten. Over een heel seizoen bekeken dus nog het goedkoopst ook. Deze duiven werden reeds voor het seizoen gezond op de rails gezet met eventueel een kuur tegen enkel dat, wat nodig was. Duiven die gezond worden ingemand, zonder dat ze eerst vol werden gepropt met medicijnen, kunnen onmogelijk doodziek of met zware “dikke koppen” thuiskomen. Dergelijke duiven kregen de kans om weerstand op te bouwen en bij thuiskomst volstaat dan naargelang de omstandigheden van de vlucht al dan niet een ontsmetting via het drinkwater of in de 3 eerste maaltijden. De regelmatige controles zijn eigenlijk maar ter bevestiging van het gevoerde beleid, en er wordt al meteen een afspraak gemaakt voor over 4 of 6 weken. Handig, want dan zijn er nog veel mogelijkheden in de agenda en zijn onbezonnen paniekbehandelingen uitgesloten.

Dergelijke liefhebbers krijg je in het weekend slechts aan de lijn om over duiven en uitslagen te praten. En wanneer er bij die melkers onverhoopt toch iets fout loopt na de vlucht, help ik ze graag ’s zaterdags avond of ’s zondags want dan weet ik dat het zin heeft. Als ik dan een behandeling instel met een antibioticum zoals in het voorval dat ik hierboven beschreef, weet ik dat ze zal inslaan als een bom. Met het beoogde resultaat . Neen, zoiets is dus geen toeval.Wanneer ik dezelfde behandeling ’s zondags meegeef aan een onbekende die door wanhoop gedreven na de vlucht aan de telefoon gaat hangen en een mirakel verwacht, helpt dit meestal niet! Zo een melker krijgt dan een bevestiging dat “medische begeleiding” toch niet helpt en gaat de komende beurs met nog een tasje meer naar huis… Probeer maar deze vicieuze cirkel te komen.